Czyli kiedy ta obecna UE w końcu z hukiem się rozpadnie, kiedy wyjdzie sama z siebie?
A to, że tak się stanie to chyba każdy zdaje sobie sprawę zważywszy na historię: z jednej strony upadek wszystkich oderwanych od rzeczywistości i sztucznie budowanych międzynarodowych struktur totalitarnych, obejmujących więcej niż jeden kraj imperiów, mocarstw a z drugiej strony upadek nawet dobrowolnych międzynarodowych związków miast, regionów czy państw.
Nekrolog informacyjny o Unii Europejskiej mógłby np. brzmieć tak...
Unia Europejska, IV Rzesza Niemiecka, Związek Socjalistycznych Republik Europejskich (ZSRE) to "gospodarczo-polityczny" związek 27 demokratycznych państw europejskich.
Zmiany przynależności krajów członkowskich do Unii Europejskiej w czasie (https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/75/European_Union_enlargement.gif)
Unia Europejska powstała 1 listopada 1993 roku na mocy podpisanego 7 lutego 1992 traktatu z Maastricht – jako efekt wieloletniego procesu integracji politycznej, gospodarczej i społecznej. Koniec istnienia Unii Europejskiej datuje się na ...........rok.
Korzenie integracji europejskiej sięgały okresu powojennego i ograniczały się do 6 państw zachodnioeuropejskich. Państwa te tworzyły wiele form i mechanizmów współpracy, powoływały organizacje, instytucje i organy, których celem było wzmocnienie jedności między nimi. W 1993 nadrzędną wobec wszystkich poprzednich organizacji została Unia Europejska, która sama otrzymała nieznaną wcześniej hybrydową formułę "sui generis". (https://pl.wikipedia.org/wiki/Unia_Europejska).
Rozpad UE zaczął następować od momentu wyjścia z niej Wielkiej Brytanii w lutym 2020 roku. Wówczas to elity unijne Starej Europy a szczególnie Niemcy i Francja postanowiły zapobiec dalszej dezintegracji i zaczęły stosować socjalistyczną zasadę: na kłopoty z integracją socjalistyczną jest... jeszcze więcej tejże integracji. A "tym więcej" miało być utworzenie Jednego Sfederalizowanego Państwa Europa ze stolicami w Berlinie i Brukseli, czyli swoistego Związku Socjalistycznych Republik Europejskich, drugiego ZSRR.
Powoli też poszczególne kraje będące w UE zostały pozbawiane praw, na mocy których tworzyły lub weszły do UE. Jądro UE czyli niemieckie i francuskie elity spowodowały usunięcie instytucji weta, które kończyło zasadę jednomyślności krajów w podejmowanych strategicznych decyzjach unijnych. Od tamtej pory wszystkie decyzje podejmowane były na zasadzie głosowania większościowego, co sprawiło, że mniejsze unijne kraje nie miały żadnego wpływu na kierunek dalszego istnienia UE.
Mało tego, UE, czyli jej elity w postaci KE i PE zaczęły wprowadzać podatki unijne na wszystkich obywateli UE oraz też zaciągać pożyczki, które ostatecznie mieli spłacać wszyscy obywatele UE.
Wprowadzano też absurdalne prawa jak np. "Pakiet Fit for 55" mający doprowadzić w konsekwencji do unijnej zeroemisyjności CO2. Zakończyło się to wielkim kryzysem cywilizacyjnym w całej UE i buntami społecznymi spowodowanymi przez realny drastyczny wzrost kosztów życia. Dodatkowo przedsiębiorcy UE zaczęli przegrywać konkurencję z gospodarką pozaunijną i zaczęli gromadnie bankrutować. To spowodowało wzrost bezrobocia, stagnację gospodarczą oraz wysoką inflację. Zaobserwowano więc stagflację, czyli zjawisko makroekonomiczne, polegające na jednoczesnym występowaniu w gospodarce państwa (w tym przypadku w państwach całej UE) zarówno znaczącej inflacji, jak i stagnacji gospodarczej.
Nowa unijna lewacko-komunistyczna i całkowicie niezgodna z nauką ideologia ratowania klimatu przed Globalnym Ociepleniem doprowadziła też do radykalnego wzrostu kosztów zakupu tradycyjnych dóbr konsumpcyjnych: samochodów i mieszkań poprzez odzież aż do żywności w postaci mięs i nabiału. Próbowano też odgórnie zmienić dotychczasowy sposób życia ludzi np. poprzez nakazy: jedzenia robaków i żywności syntetycznej (sztuczne mięsa), ograniczenie poruszania się nie dalej niż 15 km od miejsca zamieszkania oraz wprowadzenie tzw. "punktacji przydatności społecznej", opartej na systemie takiej przydatności obowiązującej w pierwszych 20-tu latach XXI wieku w komunistycznych Chinach. Doprowadziło to to totalnej inwigilacji ludzi oraz ich buntu przeciw niej.
Wielki kryzys gospodarczy uruchomił też pokłady negatywnego podejścia narodów UE do likwidacji ich dotychczasowych państw na rzecz federacyjnej Europy, która miała być zarządzana poprzez niedemokratycznie wybieraną Komisję Europejską (Rząd UE) i Parlament Europejski nie mający tak naprawdę żadnego wpływu na decyzje KE. De facto nowe Państwo Europa miało być niemal IV Rzeszą Niemiecką zarządzaną z Berlina a to przywoływało najgorsze wspomnienia z II WŚ.
Najgorsze wspomnienia przywoływała też polityka ideologiczna UE oparta na ideach komunistycznych prezentowanych przez tzw. Szkołę Frankfurcką i takich komunistach jak Antonio Gramsci czy Altiero Spinelli, główny autor komunistycznego "Manifestu z Ventotene" - jednego z pierwszych dokumentów promujących ideę zjednoczenia Europy i likwidacji państw europejskich. Manifest ten został uznany jako nowa konstytucja Unii Europejskiej a pierwszymi jego celami było: ostateczne zlikwidowanie granic dzielących Europę na suwerenne państwa oraz likwidacja własności prywatnej. (więcej: https://www.historiasztuki.com.pl/strony/021-12-00-ANTYKULTURA-SYSTEM.html).
Pokłosiem tych idei była chęć zbudowanie nowego i etyczno-moralnie zdegradowanego człowieka, którym - wedle założeń elit unijnych - łatwo było manipulować i nim rządzić. Istnienie nowego człowieka polegałoby na całkowitym zaakceptowaniu lewacko-demoliberalnego oglądu rzeczywistości. A ten ogląd miał polegać na: odejściu od wiary chrześcijańskiej, tolerancji represywnej, promowaniu ideologii gender, uznawaniu za naturalne wszelkich odchyleń od normy jak: LGBTQ+, powszechności i dopuszczalności aborcji i eutanazji, seksualizacji dzieci od najmłodszych lat, likwidacji normalnej rodziny oraz całkowitej akceptacji każdej decyzji podejmowanej przez centralistyczne elity unijne.
Narody europejskie w obliczu głębokiego kryzysu gospodarczego, degrengolady moralnej oraz totalitarystycznych inklinacji elit unijnych gremialnie zaczęły przeprowadzać powtórne referenda nt. dalszej sensowności przynależności ich państw do UE. W ich wyniku nastąpił proces wielu exitów państw unijnych, które ostatecznie doprowadziły do jednego wielkiego Euroexitu i zakończyło istnienie Unii Europejskiej.
No a teraz przyjrzyjmy się innym europejskim sojuszom i imperiom, które w dziejach - z różnych powodów - upadły [1].
Swego czasu upadło Cesarstwo Rzymskie i to aż po pięciu wiekach istnienia, choć sam proces jego gnicia trwał aż 100 lat zanim ostatecznie rozpadło się w 476 roku naszej ery. W końcu IV w. n.e. Cesarstwo Rzymskie terytorialnie obejmowało: Brytanię (Anglia z Walią), Galię (Szwajcaria, Francja, Nadrenia, Belgia i południowa Holandia), Hiszpanię (Hiszpania z Portugalią), Mauretanię Tingitańską (północne Maroko), Italię (Włochy i Korsyka), Mauretanię Cezarejską (północna Algieria), Afrykę Prokonsularną (Tunezja i Trypolitania), Miasto Rzym, Ilirię (Austria, Słowenia, Bawaria, zachodnie Węgry, Bośnia i Hercegowina, Chorwacja i Czarnogóra), Dację (zachodnia Bułgaria i Serbia), Macedonię, Grecję, Trację (wschodnia Bułgaria i europejska Turcja), Asianę (zachodnia część azjatyckiej Turcji), Pont (wschodnia część azjatyckiej Turcji), Orient (Syria, Libia, Izrael, zachodnia Jordania, Egipt i Cyrenajka).
Upadło też trwające w latach 800-887 n.e. Imperium Karolińskie zwane też Imperium Frankijskim stworzonym siłą przez Karola I Wielkiego. U szczytu swojej świetności obejmowało takie dzisiejsze obszary jak: Francja (w tym Korsyka), Belgia, Holandia, Austria, Szwajcaria, zachodnie Niemcy, północne Włochy, Słowenia, północno-wschodnia część Hiszpanii i Baleary.
Podobny los spotkał Cesarstwo Bizantyńskie (Bizancjum), którego trwanie datuje się na lata 395–1453.
Zdobycie w 1204 r. przez krzyżowców Konstantynopola utrwaliło podział na chrześcijaństwo zachodnie i wschodnie, ale nie doprowadziło do ostatecznego upadku cesarstwa. To nastąpiło w 1453 r., gdy Konstantynopol zdobyli ekspansywni w tym rejonie Turcy.
Święte Cesarstwo Rzymskie (Pierwsza Rzesza Niemiecka) trwało w okresie 962–1806 i określało obszar pod panowaniem cesarza rzymskiego stanowiącego kontynuację cesarstwa zachodniorzymskiego, odwołujące się zarówno do idei, jak i kształtu politycznego średniowiecznej i wczesnonowożytnej Europy. Składało się formalnie z rdzenia, którym było Królestwo Niemieckie, oraz z równoprawnych mu formalnie Królestwa Włoch (de facto do 1648) i Królestwa Burgundii (od 1032, de facto do 1378). Początkowo składało się z kilku, następnie kilkudziesięciu, a ostatecznie ponad stu niepodległych państw i państewek, uznających symboliczną zwierzchność Cesarza.
12 lipca 1806 większość państw niemieckich utworzyła Związek Reński, którego Napoleon został oficjalnym protektorem (poza związkiem zostały tylko Austria, Prusy, Brunszwik i Hesja-Kassel). Dzięki temu Napoleon mógł, jako władca Francji i hegemon Niemiec, kreować się na dziedzica dawnego państwa Franków. W ten sposób, po ponad ośmiu wiekach, Święte Cesarstwo Rzymskie przestało istnieć.
Liga Hanzeatycka, Związek Hanzeatycki (niem. Hanse – gromada) był związkiem kupców lub miast handlowych Europy z czasów średniowiecza. Miasta należące do związku popierały się na polu gospodarczym, utrudniając pracę kupcom z miast nienależących do związku, jednocześnie zaś stwarzały realną siłę polityczną i niekiedy wojskową. W szczytowym okresie do Hanzy należało 160 miast, w tym m.in. Hamburg, Kraków, Lubeka, Gdańsk, Toruń, Berlin i Groningen. Delegaci spotykali się na zjazdach, na których ustanawiali najbliższą politykę handlową. Za początek Związku Hanzeatyckiego uważa się rok 1241 a ostatni jego zjazd odbył się w 1669 r. Hanza nie wytrzymała konkurencji ze strony Anglii, Holandii, państw unii kalmarskiej, a także z powodu utraty niezależności miast na rzecz centralnych ośrodków władzy.
Unia kalmarska (duń., szw., norw. Kalmarunionen) była unią personalną zawartą latem 1397 na zamku w Kalmarze pomiędzy Danią, Szwecją i Norwegią.
Wedle jej postanowień jej członkowie mieli mieć wspólnego władcę i razem prowadzić wojny. Jednakże od początku jej trwania zaburzona była równowaga w interesach poszczególnych członków. Już pierwszy wspólny władca Eryk Pomorski został zdetronizowany, ze względu na prowadzenie polityki dyktowanej głównie interesem Danii, co wzbudziło niezadowolenie pozostałych państw. W efekcie wybuchło powstanie, które pozbawiło Eryka korony. Unia formalnie przetrwała do 1523 r., gdy zebranie stanów szwedzkich wybrało królem Gustawa Wazę. "Sama idea unii odżyła jeszcze raz w XVII wieku. Podczas II wojny północnej król Szwecji Karol X Gustaw zerwał pokój w Roskilde i najechał Danię z Norwegią w 1659 w imię zjednoczenia całej Skandynawii. Jego śmierć w 1660 i pomoc Holandii, Brandenburgii-Prus i Rzeczypospolitej uniemożliwiły realizację tego planu". (https://pl.wikipedia.org/wiki/Unia_kalmarska)
Rzeczpospolita Obojga Narodów, I Rzeczpospolita to bliskie naszemu sercu państwo złożone z Korony Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego powstałe w roku 1569 na mocy unii lubelskiej.
Cesarstwo Francuskie (1804–1814 i 1815) powstało w wyniku podbojów i polityki Napoleona Bonaparte. Obejmowało liczne protektoraty i państwa zależne, jednym z nich było Księstwo Warszawskie. W 10 lat Cesarzowi Francuzów udało się opanować prawie całą kontynentalną Europę.
.svg/1024px-French_Empire_(1812).svg.png)
Cesarstwo Francuskie upadło po katastrofalnej dla Wielkiej Armii Napoleona wyprawie na Rosję, po której francuskiego wodza odesłano na Elbę. Próba Napoleona odzyskania władzy nad Europą zakończyła się niepowodzeniem. 100 dni Napoleona zakończyła bitwa pod Waterloo, która stoczona została 18 czerwca 1815 roku. Niedługo po klęsce pod Waterloo Napoleon powtórnie został zmuszony do abdykacji i – jako brytyjski więzień – został zesłany na wyspę Świętej Heleny, gdzie spędził ostatnie lata swego życia. Jeszcze przed bitwą władcy zwycięskich mocarstw zebrali się w Wiedniu na kongresie, by ustalić losy Europy na następne sto lat. Klęska Napoleona przypieczętowała ich postanowienia.
Austro-Węgry to dualistyczna monarchia stworzona przez austriackiego cesarza Franciszka Józefa I w 1867 roku. Z przekształcenia Cesarstwa Austriackiego powstało wielonarodowe państwo związkowe z Austrią i Węgrami połączonymi unią realną. W jego skład wchodziły terytoria (w całości lub w części) dzisiejszej Austrii, Węgier, Polski, Ukrainy, Rumuni, Chorwacji, Serbii, Włoch, Czech, Słowacji, Słowenii i Bośni i Hercegowiny.
Monarchia austro-węgierska upadła w 1918 roku. Przyczyną rozpadu cesarstwa było jego osłabienie na skutek I wojny światowej oraz silne ruchy niepodległościowe podbitych narodów. Jednym z beneficjentów upadku Austro-Węgier była Polska.
III Rzesza Niemiecka to nieoficjalna nazwa państwa niemieckiego pod rządami Adolfa Hitlera i NSDAP w latach 1933–1945. Ta rządzona przez Narodowosocjalistyczną Niemiecką Partię Robotników III Rzesza kierowała się narodowo socjalistyczną ideologią. Napędzana pragnieniem Adolfa Hitlera do zwiększenia przestrzeni życiowej dla Niemców wywołała II wojnę światową.
Armia niemiecka wraz ze swoimi sojusznikami szybko opanowała większość Europy mordując przy tym miliony ludzi. Kres polityce Hitlera przyniosła jego nieudana inwazja na ZSRR, a następnie koalicja państw alianckich ze Stanami Zjednoczonymi i Wielką Brytanią na czele. W 1945 r. III Rzesza przestała istnieć, a jej tereny w skrócie zostały podzielone na dwa odrębne państwa niemieckie.
Związek Sowiecki, Związek Socjalistycznych Republik Sowieckich, Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR) to pierwsze państwo komunistyczne na świecie, położone częściowo w Europie wschodniej i północno-wschodniej, a częściowo w Azji, ze stolicą w Moskwie, istniejące w latach 1922–1991.
""Nominalnie Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich był federacją narodowych republik radzieckich, w praktyce był krajem o mocno scentralizowanej władzy i gospodarce. Ustrój polityczny i gospodarczy państwa był dyktaturą monopartyjną, w którym władzę sprawowała RKP(b)/WKP(b)/KPZR według koncepcji tzw. „dyktatury proletariatu” (...) W dniu swojego rozpadu ZSRR dzielił się na: 15 republik związkowych, 20 republik autonomicznych, 8 obwodów autonomicznych
10 okręgów autonomicznych, 6 krajów, 121 obwodów""
Było to komunistyczne imperium, którego wszystkie części i państwa zależne musiały realizować politykę partii komunistycznej. Po II wojnie światowej Moskwa faktycznie władała całą Europą Środkowo-Wschodnią, którą otrzymała na mocy porozumień pomiędzy zwycięskimi nad III Rzeszą Niemiecką mocarstwami: USA, UK i Rosji Radzieckiej. Militarne i polityczno-gospodarcze cele ZSRR realizowały też rządy niby wolnych państw: PRL, NRD, Czechosłowacji, Węgier, Bułgarii, etc.
Niewydolność gospodarcza ZSRR i przegrany wyścig zbrojeń ze Stanami Zjednoczonymi umożliwił w krajach Bloku Wschodniego powstanie silnych ruchów narodowych. W 1991 r. ZSRR przestało istnieć, z jego podziału wyodrębniło się 15 nowych państw, a kraje takie jak PRL czy Węgry uzyskały niezależność.
[1] Wybór sojuszy i imperiów m.in. na podstawie: https://historia.org.pl/2016/06/21/10-wielkich-europejskich-sojuszy-i-imperiow-ktore-upadly/
© Krzysztof Jaworucki (krzysztofjaw)
http://krzysztofjaw.blogspot.com/
kjahog@gmail.com
Jeżeli moje teksty nie są dla Państwa obojętne i szanują Państwo moją pracę, to mogą mnie Państwo wesprzeć drobną kwotą. Z góry wszystkim darczyńcom dziękuję!
Nr konta - ALIOR BANK: 58 2490 0005 0000 4000 7146 4814
Paypal: paypal.me/kjahog
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Komentarze nie są przeze mnie cenzurowane ani wycinane za wyjątkiem tych, które zawierają wulgaryzmy oraz bezpośrednie niemerytoryczne ataki ad presonam.